Katalog zbiorów

"Armii Andersa towarzyszyły niesamowite kobiety. Wyrwane ze swego dotychczasowego życia przez ślepy los dziejowej zawieruchy, w ekstremalnych warunkach wojennych te zwyczajne dziewczyny stawały się niezwykłe. Amazonki XX wieku, które walcząc z przeciwnościami losu, odkrywały swe nowe powołanie. Walczyły, choć nie to było ich marzeniem.
Dzięki tej książce ich losy przestają być anonimowe i nabierają indywidualnego rysu, który uświadamia nam, jak ważne jest, by te wspomnienia nie zaginęły, by doczekały się swojej publikacji." - Anna Maria Anders

Byłam jedną z pierwszych ochotniczek wcielonych do Pomocniczej Służby Kobiet. Dostałam mundur. Wreszcie czysta, syta i ubrana w coś innego niż łachmany. Miałam buty, pończochy, a nawet grzebień i szminkę do ust. Znów poczułam się kobietą, a nie poniżanym i poniewieranym tłumokiem.
Walki o Monte Cassino zaskoczyły wszystkich bezmiarem ludzkiej krzywdy. Lekarzom i pielęgniarkom w Venafro, gdzie służyła Karola, nie starczało czasu na sen. Zdarzyło się nawet, że nie odchodziła od stołu operacyjnego przez trzydzieści sześć godzin.
Przez sen usłyszałam przeraźliwy świst, a kiedy przetarłam oczy i usiadłam, było już po wszystkim. Nade mną gwiaździste niebo, a wokół żadnego namiotu, tylko głowy ludzi. Przeszła nad nami trąba powietrzna. Ale przeżyliśmy.
Koledzy z Polskiej Armii na Zachodzie mówili o nich "PESTKI" (od Pomocniczej Służby Kobiet). Miłości, przyjaźnie, codzienne kłopoty.
PESTKI po wojnie wylądowały w różnych zakątkach globu: w Afryce, w Australii, w Szkocji, Kanadzie i na Podkarpaciu.
Przedstawiamy losy 19 dzielnych kobiet, które przeszły szlak bojowy razem z Armią Andersa.

Książka brytyjskiego historyka Evana McGilvraya ukazuje działalność rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie w latach 1939-1945. Autor analizuje relacje z sojusznikami: Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi i - od 1941 roku - Związkiem Radzieckim. Wiele miejsca poświęca Polskim Siłom Zbrojnym na Zachodzie, kwestii Katynia i zerwaniu stosunków dyplomatycznych z ZSRR, a także Polskiemu Państwu Podziemnemu. Opisując sytuację Polski w końcowym okresie wojny, podkreśla: "W czasie konferencji jałtańskiej stało się ostatecznie jasne, że Stalin nie zamierza dopuścić do odrodzenia Polski jako suwerennego i niepodległego państwa, a Churchill i Roosevelt nie będą mocno się temu przeciwstawiać. Stało się to, czego obawiała się większość Polaków na Zachodzie. Anders określił Jałtę jako "koniec Polski".